Het is begin juli 2021. Mijn moeder ligt op sterven. Twee jaar geleden kreeg ze de diagnose botkanker en nu zit ik bij haar op de kamer in de hospice, het is een kwestie van dagen. Een hele intense en verdrietige periode. Ik ben niet in staat mijn werk te doen, om nu mijn aandacht bij verhalen en emoties van cliënten te houden. Mijn eigen emoties zitten zo hoog en ik leef in een roes. Waarom schrijf ik dan toch deze blog?
Dankbaarheid naar al m’n cliënten
Ten eerste omdat ik dankbaarheid voel en die wil delen. Al m’n cliënten zijn op de hoogte dat m’n moeder ziek is. Nu is het moment gekomen dat ik zo veel mogelijk tijd met m’n moeder wil doorbrengen nu het nog kan, dus ik heb alle relatietherapie sessies geannuleerd. Ik krijg zulke lieve reacties terug van m’n cliënten. Ze zijn echt hartverwarmend. Iedereen gunt mij zoveel mogelijk mooie momenten en herinneringen met m’n moeder. Ze adviseren me de tijd te nemen en wensen me veel kracht en liefde toe. En ze verzekeren me dat ze het wel even redden met een relatiegesprek minder. Het voelt bijzonder om me in deze periode ook gesteund te voelen door m’n cliënten.
Loslaten: zolang ik bij haar ben, blijft haar motor draaien
Ten tweede is het een leerzame periode voor mij en dat wil ik ook graag delen. Ik leer over verdriet, afscheid nemen, verbinding en liefde. Zo heb ik onze kinderen afscheid van hun oma laten nemen. Ik zie het proces van doodgaan en hoe iedereen om haar heen er op z’n eigen manier mee omgaat. Wat leer ik over mezelf? Ik leer mezelf wegcijferen. Dat heb ik in ons gezin nooit zo op deze manier gedaan. Nu draait alles om wat m’n moeder fijn vindt en alles in mij wil dit zo doen. Mezelf wegcijferen is ook loslaten, m’n moeder loslaten. Dit ervaar ik als ontzettend moeilijk en tegelijkertijd noodzakelijk. Het is nodig om ruimte voor mezelf te creëren, ruimte voor het voelen en verwerken van mijn eigen emoties. Maar het is ook nodig voor mijn moeder. M’n moeder geeft, geeft aan anderen, denkt aan anderen, zorgt voor anderen. Dat is haar benzine voor het leven. Als ik er ben, blijft haar motor draaien.
Nadat mijn moeder dood ging…
M’n moeder is 2 dagen nadat ik bovenstaande schreef overleden. Ik heb haar losgelaten en ben naar huis gegaan. Toen overleed ze. Het was goed zo, want ik was thuis en kon het meteen persoonlijk aan mijn kinderen vertellen dat oma was overleden. Ik kon hen knuffelen, troosten en begeleiden in deze golf aan emotie die over hen heen kwam. Zo heeft m’n moeder het ook gewild, dat ik goed voor mijn kinderen zorg en ze veel liefde geef, net zoals zij dat mij heeft gegeven. Ik pak m’n werk als EFT relatietherapeut in Woerden weer op. M’n cliënten vragen er naar en ik vertel wat. Vervolgens zet ik de knop om en focus ik op hen.
Op je sterfbed is liefde het enige dat telt
Dit draagt allemaal bij aan mijn persoonlijke ontwikkeling en m’n ontwikkeling als relatietherapeut. Hoe? Ik heb minder te verliezen, ik heb de dood van dichtbij gezien. Nu realiseer ik me nóg meer dat liefde en relaties met dierbaren om je heen, het belangrijkste zijn in het leven. Je gaat alleen dood, maar op je sterfbed is het enige dat nog telt, de liefde die je voelt van de ander die nabij is. Je voelt bijvoorbeeld dat er iemand bij je is die om je geeft, dat iemand je hand vastpakt of even door je haren strijkt. Ruzie en drama dragen daar niks aan bij en verliezen in een klap hun doel en betekenis wanneer de ander dood gaat. Ik ben nóg gemotiveerder geworden om stellen bij hun gevoel van liefde te laten komen zodat ze dit gevoel kunnen uiten naar elkaar. Zonde toch als je niet vraagt om wat je nodig hebt? Zonde toch om je tijd ruziënd door te brengen? Zonde toch om spijt te hebben, wanneer een leven voorbij is, dat je er niet altijd bent geweest of niet altijd je liefde hebt geuit? Laten we dat nu doen, nu het nog kan!
Mocht je nu ook aan je relatie willen werken? Neem gerust contact met me op voor een kennismakingsgesprek via 06-3344 1904 of shirley@boostrelatietherapie.nl