Toen ik begon met mijn praktijk zei ik stoer tegen iedereen: “Het maakt mij niet uit of een stel uit elkaar gaat of bij elkaar blijft, het is beide een uitkomst. Het is aan hen wat zij besluiten, niet aan mij”. Nu sta ik daar anders in. Ik ben relatietherapeut geworden om mensen in liefdesrelaties te helpen hun relatie te verdiepen, te versterken en te verbeteren.
Als relatietherapeut ben ik optimistisch
Eerlijk gezegd heb ik altijd de pet op van het in stand houden van de relatie. Daar wil ik voor gaan! Ik heb bij (bijna al) mijn stellen hoop op vooruitgang. Ik zie de liefde (ergens), ik snap waarom ze op elkaar zijn gevallen, wat ze in de ander zien, waarom ze de relatie niet kwijt willen. En ik heb mijn vaardigheden, kennis en kunde, EFT (emotionally focused couples therapy) en ervaring die mij rechtvaardigen om zo optimistisch te zijn.
Maar ze gaan toch uit elkaar
De realiteit is natuurlijk niet zo optimistisch. Liefdesrelaties worden beëindigd, huwelijken stranden. Hoe is dat voor mij als relatietherapeut? Ik baal dan. Soms zie ik het aankomen, dan baal ik wat minder. En soms ben ik verdrietig. Als een stel langer dan een jaar in relatietherapie is geweest, dan vooral. Dit maakte ik deze week mee. Ik heb ze zien komen toen ze vast zaten, verhard waren. Ik heb het proces begeleid waarin ze stap voor stap dingen naar elkaar toe uitspraken Ik heb meegevoeld hoe diep ze in de put zaten, zo naast elkaar op mijn gele bank, om vervolgens huilend in elkaars armen te vallen. Ik heb gehoord dat de ene partner zei dat het gevoel er nog steeds niet was. Ik heb de feedback gekregen dat ze elk gesprek waardevol vonden omdat ze elke keer weer een stap verder kwamen. En ik? Ik hield al die tijd hoop op beter. Tot het moment dat het stel voor de laatste keer kwam en de partners zeiden dat ze eindelijk hebben besloten om te gaan scheiden. Ze gaan alleen verder. Ik zag tranen en voelde het snijdende verdriet en de angst voor de toekomst. Aan de andere kant was er opluchting en duidelijkheid. Ze uitten hun emoties vol, zonder rem. Ze troostten elkaar zelfs nog.
Ik blijf achter met tranen
Voor mij is dit prachtig en pijnlijk tegelijk. Ze gaan goed uit elkaar. Ze zien elkaar, ze uiten zichzelf, ze luisteren, zijn begripvol. Ze blijven aanwezig in het gesprek. Zonder de relatietherapie hadden ze nooit op deze harmonieuze manier uit elkaar kunnen gaan. Ze beseffen dat ze de liefdesrelatie kwijt zijn, maar dat hun relatie blijft bestaan als ouders van hun prachtige kinderen. En dit is hen heel veel waard. Hier kunnen ze de liefde die ze voor elkaar voelen in kwijt. Ze geven elkaar een veelbetekenende blik en pakken elkaars hand vast. Zo gaan ze weg. Ik blijf achter met tranen, het heeft mij geraakt. Pijnlijk en prachtig tegelijk.